Günce: Hüdayi Yokuşunda Bir Katır
Yükü ağır bir katır gibi yere çökecekmişim gibi geliyor. Yokuş çıkarken, aniden. Öyle ani olacak ki insanlar, bu katır öyle katır değildi, diyecekler. Herkes, nihai sonumu bellediğim hareket ile birlikte zamanla alışacak bu duruma. Bazı katırlarda da bu böyle oluyor, diyecekler. Bir süredir yokuş çıkıyorum. Oldukça aziz yokuşlar bunlar. Mistisizmi bol ama ürperti sınırına ulaştırmıyor kimseyi. Azizler çiğ köftecilerle karşılıklı olunca, insanın şaşırdığı daha çok bu alakasızlık oluyor, o da işi olup-olmayıp düşünen için. Yokuş çıkıyorum evet. Bu yokuşları çok aramadım hayır, çünkü bu da soruldu bana. Çeşitli internet mecralarında evlerin, yokuşların zirvelerinde olduğu yazmıyor. Daha çok, semtin en nezih mahallesinde, iskeleye beş dakika gibi tanımlamalarla karşılıyor sizi evler. Yanlarında beliren sayıları şöyle bir tartıyorsunuz cebinizde, ona göre eliniz gidiyor da basıyorsunuz kliğe. Ben o gün bir de evin tavanında tahta kaplama gördüm, bir tarafı gittikçe alçalan, çatı katı de