ağlamadan, dillerim dolaşmadan

Gücüme gidiyor, tıpkı anneannemin dediği gibi ‘öyle sıkma kendini oh kızım bak guatr olursun’ anında, kendini sıka sıka ağlarken yazmaya çalışmak. Ne için ifade etmeye çalışıyorum tüm bunları? Neyin, hangi elde kıymeti var? Neden bu iletim çabası? Çok içinde teklik bu. Çokluğa bir türlü ulaşamamanın kahrı. Bu kahrın her vakit sana sinsice sokulması. Ne yapıyorduk ama? Sırtlan. Hep yaptığın gibi. Ama çıkarma işte o bohçadan bir şeyler, gül dağıtır gibi soyut dikenler verme millete, desem de kendime, allah kahretsin hep bunlar söylendi diye yollar oralara çıkıyor ama, yazmazsak deliririz belki. Kimimiz öyle. Yazmaktan başka çaremiz yok. Nasıl da romantik duyuluyor değil mi? Kahrı bilseniz keşke , bilmenizi dilerdim. Bu yazmak, belki sihir yaratır diyorsun, içselleşir diyorsun, kimden olursa. Her an umuyorsun. Ama yok. Çoklukta teklik. Gücüme gidiyor birçok şey, eyvallah. Bire beşi görmek, ona buyu görmek, dağıtılan payı görmek, benim payıma düşeni görmek gücüme gidiyor, eyvallah. K