Nakani Bonyadam


Yokuşun sonundaki kaldırımda oturuyorlar. Çocuk kısa dizlerini karnına çekmiş, arnavut kaldırımlar arasındaki çamurlu suya daldırıyor bir demir çubuğu, eştikçe eşeliyor. Adam upuzun bacaklarını karnına çekmiş, silkelediği küllerin suyla temas anında yok oluşlarını izliyor. Aralarında sözsüz bir antlaşma var sanki. Hareketlerinin uyumu aynı dili paylaşmadıkları gerçeğini perçinlemiyor. Öyle ki, -adam konuşmadıkça çocuğun midesi bulanıyor, -çocuğun konuşmaması adam için pek bir şey ifade etmiyor.
Uğraştığı taşlardan vazgeçmiş olacak ki kız demiri yere atıp kalkıyor aniden. Yüzünü lütfetmeyen adama sırtını dönüp koşmaya başlıyor yukarı. Yokuşun başına varınca son bir kez daha bakıyor geri, görüyor ki değişen bir şey yok kapısına vardığı evin eşiğinde terliklerini tekmeleyerek çıkarıyor, atıyor kendini bir hışımla içeriye.
İnek postlu holden merdivenlere seyirtiyor. İkişer adımda merdivenleri atlıyor, üç adımda odasına savuruyor kendini. Oturuyor sandalyesine poposunun ucuyla, masasının üzerinde varolan kalem ve kağıdı önüne hizalıyor. Sol elini öyle bastırıyor ki kağıda sanki avcunun izini çıkarıyor. İspirtolu kalemi öyle bastırıyor ki kağıda, kalemin ucu yılan diline dönüyor. Çizdiği a'lar bir çadır kafilesine, p şişko teyzesinin memelerine, t ard arda dizilen sokak lambalarına, l ise bir resim çerçevesine dönüşüyor. Kağıda bir süre baktıktan sonra hırsını almış olacak ki memnuniyetle gülümsüyor eserine. Kalemini masaya gelişigüzel savuruyor ve aynı adımlarla önce odasını sonra evi terk ediyor.
Adam hâlâ kaldırıma oturur vaziyette. Bu kez elinin altında mahallenin alacalı kedilerinden. Karnına çektiği dizlerinin üzerine yan yasladığı başıyla izliyor sermesti. Yılan dilli, hafiflemiş de salınıyor yokuş aşağı. Terliklerinin açık uçlarından fırlayan ayakları sapsarı kesiliyor. Adamın yanına vardığı zaman muzır bir utangaçlıkla pis'liyor kediyi. Kedi neye uğradığını şaşadursun, sonunda adamın ilgisini çeken kız yumuyor gözlerini izlendiğini bilerek. Boynunu hafifçe ileri atarak sallıyor başını. Gözlerini açtığında adamın yüzünde bulacağı tepkiden emin. Yanılmıyor da. Adamın kısılmış gözleri çözülüyor, seyirmeye başlıyor sol göz kapağı. Çocuk rahatça soluklanıyor. Cümlesi ağzında kar tanesi, "tuzlu limon yemeğe gidelim mi?" deyiveriyor. Adamın cevabını duymaktan korkar gibi başlıyor yürümeye yokuş yukarı. Gölgesiyle emin. Adam hırıltıyla söyleniyor nefesi çevresinde,
"naz bonyad makon ta nakani bonyadam"
"ne, banyodan mı geliyorum? Yok, yok. Sadece bozukluklarımı aldım."


*Bu hikaye Peyniraltı Edebiyatı Dergisi'nin 10. sayısında yer almıştır.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yazmama'ya Dair - I

Resim
İlk cümle ne olmalı'dan daha mızıkçı bir ilk cümle daha olamaz herhalde. Böylece yazıya başlamış oldum. Ne defter açtım -çünkü artık ellerim nedense pek çabuk yoruluyor-, ne de bir Word dosyası. Doğrudan  hâlâ  var olduğuna şaşırdığım blog'uma yazacağım dedim. Yoksa olmayacak bu iş. Ve inanır mısınız, bir süre düşündüm blog'umun adı neydi diye. Fesleğenci Kız sanıyordum, değilmiş. Bir siteye bıraktığıma emin olduğum bir linkle hatırlayıp girdim. Halbuki blogger'a girmem de yeterliymiş. Neyse. Bu uzun zaman sonra güç bela, başına oturduğum yazımın konusu 'Yazmamak.' Bir süredir düşünüyorum. Eskiden ne yazardım. Mesela yurt gecelerinde, lise öğretmenimizin mezun olurken bize verdiği ufak kitap ışığıyla diğer üç kişiyi rahatsız etmemek için defteri açar bıdı bıdı bir şeyler yazar dururdum. Aniden gelirdi yazasım. Şu an dönüp de bakmıyorum. Herhalde vakti var. Ama o hissi tanıyorum. Aniden kabaran bir dalga. Yazmalıyım hissi. Ve o anın bir aurası var. O an, karanlık
Devamı

Koca Bey ve Titrek Fincan Hanım

"sana sivrisinekleri neden sevmen gerektiğini söyleyeceğim. Böylece her gün onlarca cinayet işlemene gerek kalmayacak." "mantıklı açıklaması mı olurmuş canım bunun. Kanımı çok seviyor meretler, sana birse bana beş. Hadi söyle bakayım, neyden bu kadar eminsin?" "kanımı taşıyan bir şeyi nasıl sevmezsin?" ... Sinekler, sinekler. Belki yüz tane. Oda küçük, boğucu. Ama sinekler bin tane. O gülüyor. "uçun yavrularım uçun, siz uçtukça ben özgür!" ... " neden korkuyorsun ki şu ağaçlardan, sana ne zarar verebilirler?" Sustum, yuttum. Anlamadılar. Korkular sebepsiz, korkular doğuştan, korkular öteki taraftan. Sustum. ... "- tut elimi, çabuk hızlıca geçelim şunların altından.  hala bitmediler mi?  çok büyükler, çok yüksek. Sen de mi anlamayacaksın yoksa beni? Bari sen anla, korkuyorum işte. Bu yine geçmiş hali, çocukken ince gövdelilerin bile altından geçerken kulaklarımı tıkardım. Sanırım korktuğum şey ses, aniden gelen."
Devamı

A Walk To Remember

Resim
I am going to start my article by asking you a couple of questions. First of all, what does remembering and forgetting actually mean? What and who do we remember? Why do we forget? And are we sometimes being forced to forget? Keep these questions in mind as you go through this article. Like most people, you and I walk, drive or take a bus to school or work. On our way, we pass by lots of streets, apartments, gardens, and maybe one or two abandoned buildings. But do we ever stop to think about how much we know about these places? Do we know how many stories are hidden within the walls of the decrepit building we pass by every day? Probably not. We might be able to say a one or two sentences, because we learned about it in school, or our relatives mentioned it in one of their conversations. But do we really know what secrets a building holds? To me, every building is a treasure of stories of brave women, of young people with bright ideas, of men with insecurities. We pass by dozens
Devamı