Pembe Nine ve On Altı Evliyasının Hikayesi


*Okurken dinlenmesi önerilir: Armand Amar - Poem Of The Atoms



Pembe nine, çınarların altında beyaz sarıklı on altı adam görüyorsa bu kimin suçu?
Koltuk altlarını elleriyle yoluyorsa, evi ekşiden yoğurt kokuyorsa?
-
Elinde evladiyelik bakır tası, şalvarı ilikli kırışmış kasık derisine, bilekleri kıskandırırken en şıkır halhalları sabah ezanından sonra yemliyor tavukları
Pembe ninenin gözü üstü kaplanmış gri bir tabaka ile
Konak desen yeridir koca merdiven-saha yaşıyor kendi başına
Çürümüş dutlar bir bir dökülüyor bahçesine, bulamaç oluyor yerler
Evin bir holü var kış oldu mu ağızda buhar, yaz oldu mu dağ başı zaar
Pembe ninenin mutfak hep et kokar, et bağlamış tezgâhları, tezgâhlarda mora çalmış sızan kurban kanları
Derlermiş ki gençken pek güzel kadınmış vesselam: keman kaşları, baygın bakışları, peynir gibi teni, ahu gözleri.
Bir gündü işte o gün seslenmiş usulca gidenin ardından,
"seni sevdiğim zaman kadife tüylü bir geyik ormanda su içiyor"
-
Pembe renk midir, renk ninemi hak eylemiş midir?
Pembe, kırmızı ile beyaz ise; kırmızı, şarap mıdır?
-az sazını tıngırdat bey, keyfimizi bulalım,
Doldur kadehleri rüveyda, bugün de² sarhoş olalım.
*
“gül susar, çiğdem uyanır, tüfek başlar, konu değişir.”
Gece uluyan bu itlerin savaştığı neydi?
Benim, bayır başından topak yapıp uçurduğum saç nereye yetti?
Tutmayacak dileğim hatırına kayan yıldızın-
Dehlediğimiz, yuva belleyip tahtalar çaktığımız ağacın bizden gizli bildiği neydi?
Neydi de biz böylece sustuk kaldık?
Ne söyleyeceksek şuncacıkken fezaya saldık
Mıkırdanma dediler
Böylece, sırrı duyan olmadı. Unutuldu her şey gibi, biz de unuttuk.
Mesela güneş, önümüzde dirim dirim battı
Sesim soluğum penceresi altında bir ileri bir geri sallandı
Acı duydukça zevk alacaktık yuvarlanışından avuç içi kadar bir portakalın
Buna karşın kırıntılanmış bir somun etmedi kuşkularım
Üst mahalle eğleşiyor bir devlet kutlaması halinde
Sevinsinler hak hukuk bilemem ama bak ne diyorum
Ben, sinime yansıyan güneşi hiçbir vakit geri çevirmedim.
Zamanında hoplayan dizlerdeki morluklara şimdi şeker değmesin.
***
Bir pembe nine vardı entarisi leylak,
Nine ve on altı evliyası çınar altında
Gülüyor, eğliyor, def çalıyor
'Hahayt' diyor bir de
'Yaşayacağım varmış.'




*Bu şiirimsi Peyniraltı Edebiyatı Dergisi'nin 7. sayısında yayınlanmıştır.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Yazmama'ya Dair - I

Resim
İlk cümle ne olmalı'dan daha mızıkçı bir ilk cümle daha olamaz herhalde. Böylece yazıya başlamış oldum. Ne defter açtım -çünkü artık ellerim nedense pek çabuk yoruluyor-, ne de bir Word dosyası. Doğrudan  hâlâ  var olduğuna şaşırdığım blog'uma yazacağım dedim. Yoksa olmayacak bu iş. Ve inanır mısınız, bir süre düşündüm blog'umun adı neydi diye. Fesleğenci Kız sanıyordum, değilmiş. Bir siteye bıraktığıma emin olduğum bir linkle hatırlayıp girdim. Halbuki blogger'a girmem de yeterliymiş. Neyse. Bu uzun zaman sonra güç bela, başına oturduğum yazımın konusu 'Yazmamak.' Bir süredir düşünüyorum. Eskiden ne yazardım. Mesela yurt gecelerinde, lise öğretmenimizin mezun olurken bize verdiği ufak kitap ışığıyla diğer üç kişiyi rahatsız etmemek için defteri açar bıdı bıdı bir şeyler yazar dururdum. Aniden gelirdi yazasım. Şu an dönüp de bakmıyorum. Herhalde vakti var. Ama o hissi tanıyorum. Aniden kabaran bir dalga. Yazmalıyım hissi. Ve o anın bir aurası var. O an, karanlık
Devamı

Koca Bey ve Titrek Fincan Hanım

"sana sivrisinekleri neden sevmen gerektiğini söyleyeceğim. Böylece her gün onlarca cinayet işlemene gerek kalmayacak." "mantıklı açıklaması mı olurmuş canım bunun. Kanımı çok seviyor meretler, sana birse bana beş. Hadi söyle bakayım, neyden bu kadar eminsin?" "kanımı taşıyan bir şeyi nasıl sevmezsin?" ... Sinekler, sinekler. Belki yüz tane. Oda küçük, boğucu. Ama sinekler bin tane. O gülüyor. "uçun yavrularım uçun, siz uçtukça ben özgür!" ... " neden korkuyorsun ki şu ağaçlardan, sana ne zarar verebilirler?" Sustum, yuttum. Anlamadılar. Korkular sebepsiz, korkular doğuştan, korkular öteki taraftan. Sustum. ... "- tut elimi, çabuk hızlıca geçelim şunların altından.  hala bitmediler mi?  çok büyükler, çok yüksek. Sen de mi anlamayacaksın yoksa beni? Bari sen anla, korkuyorum işte. Bu yine geçmiş hali, çocukken ince gövdelilerin bile altından geçerken kulaklarımı tıkardım. Sanırım korktuğum şey ses, aniden gelen."
Devamı

A Walk To Remember

Resim
I am going to start my article by asking you a couple of questions. First of all, what does remembering and forgetting actually mean? What and who do we remember? Why do we forget? And are we sometimes being forced to forget? Keep these questions in mind as you go through this article. Like most people, you and I walk, drive or take a bus to school or work. On our way, we pass by lots of streets, apartments, gardens, and maybe one or two abandoned buildings. But do we ever stop to think about how much we know about these places? Do we know how many stories are hidden within the walls of the decrepit building we pass by every day? Probably not. We might be able to say a one or two sentences, because we learned about it in school, or our relatives mentioned it in one of their conversations. But do we really know what secrets a building holds? To me, every building is a treasure of stories of brave women, of young people with bright ideas, of men with insecurities. We pass by dozens
Devamı